(vervolg van het verhaal hiervoor van Petrus Meire x Silvie Vermeire)
In Lapscheure waren er dus opeenvolgende drama's:
- In 1927 werd Fons Meire, de jongste zoon van het gezin, weduwnaar. Als douanier woonde hij in Ledegem met zijn vrouw Gabrielle Spriet. Zijn vrouw overleed in het kraambed bij de geboorte van hun eerste kind (Robert-Joseph Meire).
- In 1928 werd Silvie Vermeire weduwe van Petrus Meire, die overleed aan wondroos, in die tijd een ongeneeslijke ziekte die vandaag gewoon behandeld wordt met antibiotica. Mijn grootmoeder Silvie Vermeire was dus weduwe in de smidse van haar schoonouders.
Uit deze twee drama's is uiteindelijk nieuw geluk gegroeid. Op aangeven van pater familias Edouardus Meire, aanvaardde mijn grootmoeder, weduwe Silvie Vermeire, om een nieuw gezin te vormen met de broer van haar overleden man, dus met Fons Meire, die intussen accijnsambtenaar ('commies') was in Oostkamp. Zo heeft Silvie de smidse verlaten, waar ze in feite een buitenstaander geworden was.
Silvie had drie kleine kinderen (Robert-Eduard, mijn moeder Rachel, en Gabrielle) en Fons had één kind (Robert-Joseph). In het nieuw samengesteld gezin waren er dus twee kinderen met de naam Robert. Daarom werd beslist dat Robert-Joseph door het leven zou gaan als 'Joseph'. Als moederlijke grootouders heb ik dus in de praktijk altijd Fons en Silvie gekend (Metje en Petje), met 4 kinderen (nonkel Robert, mijn moeder Rachel, tante Gabrielle en nonkel Jozef). Fons en Silvie vestigden zich in Oostkamp en zo ben ik ook Oostkampenaar. Ze huurden eerst een huis in de Kortrijksestraat, pal waar nu de brug van de E40 staat. Midden de jaren 1930 werd het huis onteigend voor de aanleg van de eerste autostrade in België en toen kochten ze een eigendom in de Schooldreef 20.
Mijn moeder Rachel Meire heeft vaak verteld dat niet alles koek en ei was in het nieuwe gezin. 'Metje' wou dat de vier kinderen gelijk behandeld werden, maar 'Petje' maakte blijkbaar toch duidelijk onderscheid: lees hiervoor de tekst bij Rachel Meire. Maria Meire bevestigt dat Joseph in het gezin niet alleen beter behandeld werd, maar dat hij bovendien het troetelkind was van Pharaïlde en Leonie Meire, die hun onvervulde kinderwens compenseerden door hem te verwennen. In ieder geval hield Joseph zich afstandelijk naar ons. Op de begrafenis van mijn moeder was hij uitgenodigd als haar stiefbroer en als onze oom, maar hij zat achteraan in de kerk, en vertrok na de offerande. Het idee van "geen familie te zijn" moet er dus van kinds af aan in gezeten hebben.
'Metje' Silvie Vermeire en 'Petje' Fons Meire hebben een belangrijke rol gespeeld in onze kindertijd. Ze woonden vlak naast de school. Vanuit de tuin zag je de speelplaats van de 'knechten' (de Sint-Pietersschool voor jongens) en daarachter was de 'nunneschool' voor meisjes. In de katholieke scholen was er geen gemengd onderwijs tot en met het middelbaar. Trouwens ook in de kerk zaten de vrouwen links en de mannen rechts. Hoewel gescheiden, waren beide geslachten evenwaardig, een verschil met de islam. Ik reed naar school op mijn fietsje (een wrak uit het oud ijzer, rijwaardig gemaakt door Petje) en mijn zuster Lena op haar 'trottinette' (step), met Stefan rechtstaande voorop. Onze 'voertuigen' werden geparkeerd in de tuin van Metje, die bereikbaar was via een zijwegel van de buren Beirlandt. Metje was heel fier op haar bloementuin en Petje schraapte gans de dag duivenstront in zijn drie hokken. Op woensdagnamiddag mocht ik met een mand jonge duiven achter op mijn fietsje naar Zwevezele peddelen om ze daar te lossen. Na 5 minuten waren ze thuis en ik moest nog drie kwartier terug.
Onze ouders Edgard Lanssens en Rachel Meire waren zeer wantrouwig t.o.v. het nieuwe wonder, de zwart-wit televisie. Pas heel laat hadden we tv in huis en dus gingen we bij Petje en Metje kijken naar Klein Klein Kleutertje, Nonkel Bob, e.a.. Om naar 'Rijsel' te kijken moest de antenne op de zolder gedraaid worden en Petje kon dat doen vanuit de living via een touw.
Het was dan ook een enorme schok toen grootmoeder Silvie totaal onverwacht gestorven is aan een hartaanval. Ik was 13 jaar en herinner me nog als gisteren dat de prefect van de studiezaal in het Sint-Lodewijkscollege mij naar de directeur stuurde om te vernemen dat er iets ergs gebeurd was. De eerste confrontatie met de dood.
Stamboom (genealogie/genealogy/généalogie) Lanssens-Denoo: 24.814 personen (individuals, personnes) d.d. 14 februari 2024 - site: http://lanssens.be